گاز بنیان ؛ در حالی که چین و روسیه با امضای توافق خط لوله قدرت سیبری ۲ همکاری گازی خود را گسترش می‌دهند، وزیر انرژی آمریکا اطمینان می‌دهد که این پروژه تهدیدی برای صادرات LNG این کشور نیست. اما پشت این اطمینان، داستانی از رقابت‌های ژئوپلیتیکی و تلاش برای کاهش درآمدهای انرژی روسیه نهفته است. همراه گاز بنیان باشید تا این ماجرا را بررسی کنیم.
در هفته‌ای که گذشت، چین و روسیه با تأیید پروژه خط لوله قدرت سیبری ۲، گام بزرگی در تقویت روابط انرژی خود برداشتند. این پروژه، که قرار است گاز سیبری را به چین برساند، نشانه‌ای از بی‌اعتنایی پکن به فشارهای غرب برای فاصله گرفتن از مسکو است. اما در واشنگتن، کریس رایت، وزیر انرژی ایالات متحده، با آرامش خاطر اعلام کرد که این همکاری گازی تهدیدی برای صادرات گاز طبیعی مایع (LNG) آمریکا نیست. این گزارش داستان پشت این اظهارات و تأثیر آن بر بازار جهانی گاز را روایت می‌کند.
قدرت سیبری ۲: گامی بزرگ در محور انرژی چین و روسیه
روز دوشنبه، وقتی خبر امضای توافق‌نامه خط لوله قدرت سیبری ۲ منتشر شد، نگاه‌ها به سمت آسیا چرخید. این خط لوله عظیم، که قرار است گاز طبیعی را از غرب سیبری به چین منتقل کند، نه‌تنها یک پروژه زیرساختی، بلکه نمادی از اتحاد استراتژیک بین پکن و مسکو است. رئیس‌جمهور چین، شی جین‌پینگ، با تأیید این پروژه، پیامی روشن به غرب فرستاد: چین در برابر فشارهای ایالات متحده برای کاهش روابط با روسیه کوتاه نمی‌آید.
این خط لوله، با ظرفیت انتقال سالانه ۵۰ میلیارد مترمکعب گاز، بخشی از استراتژی روسیه برای جبران بازارهای اروپایی ازدست‌رفته پس از تحریم‌های ناشی از جنگ اوکراین است. اما آیا این پروژه می‌تواند معادلات بازار جهانی گاز را تغییر دهد؟
اطمینان آمریکا: LNG در امان است
در نشستی در شورای روابط خارجی در روز جمعه، کریس رایت، وزیر انرژی ایالات متحده، با اعتماد به نفس از برنامه‌های دولت ترامپ برای گسترش صادرات LNG سخن گفت. او پیش‌بینی کرد که در دوره این دولت، صادرات LNG آمریکا دو برابر خواهد شد و به بزرگ‌ترین محصول صادراتی این کشور تبدیل می‌شود. رایت این افزایش را راهی برای کمک به متحدان اروپایی برای کاهش وابستگی به گاز روسیه دانست.
وقتی از او درباره تأثیر فروش گاز روسیه به چین پرسیده شد، رایت خونسرد پاسخ داد: «من نگران صادرات انرژی آمریکا نیستم.» او توضیح داد که روسیه در بازارهای سنتی خود در اروپا، به‌ویژه پس از تحریم‌ها، سهم بسیار بیشتری از دست داده تا آنچه در چین به دست می‌آورد. به گفته رایت، بازار چین نمی‌تواند جای خالی اروپا را برای روسیه پر کند.
اولویت ژئوپلیتیکی: کاهش درآمدهای روسیه
اما پشت این اطمینان، نگرانی دیگری نهفته است. رایت در گفت‌وگو با خبرنگاران تأکید کرد که هدف اصلی دولت پایان دادن به درگیری در اوکراین است. به همین دلیل، ایالات متحده به دنبال راه‌هایی برای کاهش درآمدهای انرژی روسیه است، درآمدهایی که به گفته او، سوخت ماشین جنگی مسکو را تأمین می‌کند.
دولت ترامپ، در دور دوم خود، هنوز تحریم‌های مستقیمی بر نهادهای انرژی روسیه وضع نکرده است. اما تعرفه‌های ۲۵ درصدی بر کالاهای وارداتی از هند، به دلیل خرید نفت روسیه توسط این کشور، نشان‌دهنده رویکرد سختگیرانه واشنگتن برای فشار بر متحدان مسکو است. این سیاست‌ها، چین را نیز در مرکز توجه قرار داده است، کشوری که حالا بزرگ‌ترین خریدار نفت خام روسیه است.
بازار گاز در تقاطع ژئوپلیتیک
توافق قدرت سیبری ۲، اگرچه هنوز در مرحله مذاکرات تجاری است، می‌تواند پیامدهایی برای بازار جهانی گاز داشته باشد. برای چین، این پروژه امنیت انرژی را تقویت می‌کند و وابستگی به LNG وارداتی را کاهش می‌دهد، به‌ویژه در شرایطی که تنش‌های تجاری با آمریکا خرید مستقیم LNG از این کشور را متوقف کرده است. برای روسیه، این خط لوله امیدی برای حفظ جایگاهش در بازارهای جهانی انرژی است.
اما از منظر آمریکا، این تحولات چندان نگران‌کننده نیست. رایت معتقد است که رشد صادرات LNG آمریکا، به‌ویژه به اروپا، می‌تواند هرگونه تأثیر منفی از افزایش صادرات گاز روسیه به چین را خنثی کند. با این حال، رقابت در بازار گاز جهانی همچنان ادامه دارد و هر حرکت چین و روسیه می‌تواند موج‌هایی در این بازار ایجاد کند.
رقابتی که ادامه دارد
داستان خط لوله قدرت سیبری ۲، داستانی از رقابت، استراتژی و ژئوپلیتیک است. در حالی که چین و روسیه با این پروژه به دنبال تقویت جایگاه خود در بازار انرژی هستند، ایالات متحده با اطمینان به گسترش صادرات LNG خود ادامه می‌دهد. اما در این بازی بزرگ، هدف بزرگ‌تر واشنگتن کاهش درآمدهای انرژی روسیه است، هدفی که می‌تواند آینده بازار گاز را شکل دهد. برای فعالان صنعت گاز، این تحولات نشانه‌ای از تغییرات بزرگ‌تر در چشم‌انداز انرژی جهانی است.
منبع:
رویترز. گزارش از تیموتی گاردنر و والری ولکوویچی؛ ویرایش توسط لزلی آدلر، مارک پورتر و چیذو نومویاما.
